Lubię dziwne perfumy. Tak, jak zachwycają mnie dziwolągi Luki Maffei, tak bezkompromisowe, dosadne opowieści Anais Bigiune przemawiają do mojej wyobraźni i ani myślę się tego wstydzić. Nawet gdyby cały świat orzekł, że są brzydkie - dla mnie są wspaniałe i basta.
Sideshow to kolejna mocna, wyraźna opowieść. Adekwatna, sugestywna, zachwycająca!
W XIX wieku cyrk był sztuką okrutną. Nie tylko ze względu na trudne warunki bytowania obwoźnych artystów, nie tylko ze względu na nierówności społeczne i dosłownie feudalne relacje wewnątrz poszczególnych trup, lecz także dlatego, że budzącymi okrutne zainteresowanie "eksponatami" w kolorowych namiotach udręki byli często ludzie niepełnosprawni, dotknięci różnorodnymi fizycznymi deformacjami lub zaburzeniami. Od kobiet z brodą począwszy, przez karłów, garbusów, po ludzi całkowicie niezdolnych do samodzielnej egzystencji, traktowanych jak przynoszące zysk przedmioty. Jedną z pożądanych, budzących zaciekawienie atrakcji Freak Shows byli malowani ludzie czyli osoby, których ciało zdobiły tatuaże. Tatuaż był w Europie sztuką mało znaną i egzotyczną, co wynikało wprost z semickich korzeni dominującej na tym terenie w XIX wieku kultury. W pierwszym artykule cyklu wyjaśniałam przyczyny.
Dziś w cyrkach nie pokazuje się już osób dotkniętych kalectwem, a tatuaże przestały być niezdrową sensacją.
Posty
