Tom Ford White Musk Collection: White Suede

.

Podczas pobieżnych testów w katowickim Douglasie White Suede wydał mi się najsympatyczniejszym zapachem z białej serii. Najsympatyczniejszym dla mojego, pokręconego nosa, oczywiście. Nie obiektywnie.

Nie wymaga ode mnie wznoszenia się na wyżyny obiektywizmu i samoświadomości stwierdzenie, ze u podstaw mojej sympatii do tej kompozycji leży fakt, że jest ona relatywnie mało piżmowa. W porównaniu z poprzednimi piżmakami Forda zadziwiająco niepiżmowa, niemydlana, niekosmetyczna….

Not quite blonde, are we?

More of a dirty blonde.

Po powąchaniu pozostałych ładnych i czystych kompozycji tworzących białą serię, otwarcie White Suede zdaje się szalenie nowatorskie i stymulujące. 

Wyczuwalny od pierwszych nut ciepły, miękki zamsz skontrastowany został z przenikliwym akordem chemicznym poskładanym z nut przyprawowych, charakterystycznego, dziwnego aromatu mate i chłodnego zapachu zmieszanego z kamforą olibanum. Dwie te nuty skleja ze sobą zapach lekko zjełczałego (ale tak przyjaźnie zjełczałego) różanego olejku.

Aby utrzymać się w konwencji zapachów z tej serii musiałabym napisać, że to koniec, ale nie. Tym razem zapach nie jest tak prosty. Czuję jeszcze mnóstwo nie wymienionych w składzie aromatów: poza, wspomnianą już, kamforą także coś ewidentnie chemicznego, co przypomina mi bardziej skaj lub skórzastą bergamotę, niż naturalną skórę.

Po chwili zaczynamy zauważać piżmo. Jasne i mydlane w sposób charakterystyczny dla całej serii, tym razem jednak nie tak oczywiste. Szczególnie, ze nieomal równolegle pojawiają się nuty drzewne. 

Dzięki nietypowemu, chemicznemu sąsiedztwu nabierają one niezwykłej gładkości i połysku, jak gdyby miękkie, aromatyczne listewki z sandałowca i palisandru niedbale pociągnięto lakierem bezbarwnym lub politurą. 

Szalenie ciekawa (dys)harmonia olfaktorycznych faktur.

Zanim przejdę do bazy i pointy, słów kilka chiałabym poświęcić nutom kwiatowym, których najbardziej chyba obawiałam się w tym zapachu. Są. Jasne, że są; ale zostały całkowicie niemal podporządkowane piżmowo – zamszowemu charakterowi kompozycji. 

O róży pisałam już, że brzmi oleiście, nieco drzewnie. Konwalia dla odmiany gra w sekcji piżmowej i nie wiem, czy nie wspiera jej także chemicznie czyszczony jaśmin: jakiś hedion czy coś w ten deseń. 

Jasne, kwiatowe aromaty dają mydlanej nucie piżma kosmetyczną szlachetność, tę szczególną, reżyserowaną czystość, która w Musk Pure lśniła jasnym blaskiem, a w zestawieniu z nutami skórzanymi (czy brudnym, zwierzęcym jaśminem w Jasmine Musk) tworzy pewien stymulujący kontrast czyniący z dwóch ostatnich opisywanych przeze mnie fordowskich piżmaków kompozycje więcej niż poprawne. 

Baza to kolejny etap ewolucji: ciepła, relatywnie mocno piżmowa, z wyraźną ambrową nutą. 

Ciekawe wydaje mi się to, jak piżmo „czyści” ambrę. W zestawieniu z mydlanym piżmem ambra zdaje się tracić część swojego spektrum i na „pierwszy rzut nosa” pachnie jak ambroksan. Gdzieś głęboko tkwią akordy ciemniejsze, ciut bardziej brudne i cielesne, ale przyznaję, sama nie wiem, czy to rzeczywiście prawdziwa ambra, czy drugi plan piżma i skóry.

Oczywiście nie rozstrzygnę tego dylematu. Ba! Myślę, że nie rozstrzygnąłby go nawet sam Twórca kompozycji, bo przecież skąd on może wiedzieć, cóż tu się brudzi na mojej skórze.

Aby nie przedłużać napiszę, że jest White Suede najmniej jasnym i najmniej czystym (w obu znaczeniach) zapachem w serii. Ładnym, lecz nie nazbyt ładnym, piżmowym, ale nie jednoznacznie. I chyba najmniej adekwatnym do „psycholskiego” kontekstu.

Dlatego pozwolę sobie wyjątkowo zakończyć drugim cytatem, z zupełnie innej sceny, z zupełnie inną blondynką:  

I’m in touch with humanity.

Nuty zapachowe:
bułgarska róża, szafran, tymianek, herbata mate, olibanum, konwalia, ambra, zamsz, sandałowiec

* Zdjęcia przedstawiające, między innymi, kolejne blondynki Batemana, po raz kolejny i ostatni już, z filmu „American Psycho” z 2000 roku