Azemour Les Orangers Parfum d'Empire

Marc-Antoine Corticchiato przyzwyczaił nas już to tego, że za każdą z jego kompozycji kryje się opowieść. Sztuczka marketingowa w dzisiejszych czasach powszechna, tu jednak realizowana z pomysłem, polotem, bez tanich chwytów, które każą marketingowcom firm selektywnych każdy zapach przedstawiać jako cudowny eliksir, po użyciu którego staniemy się najbardziej pociągającymi istotami na Drodze Mlecznej i w jej najbliższej okolicy.

 

Maluje nam więc korsykański perfumiarz swymi zapachami portrety postaci historycznych poświęcając własny "imperialny" zapach Aleksandrowi Macedońskiemu zwanemu Wielkim, Cesarzowi Francuzów Napoleonowi Bonaparte, a także jego uroczej małżonce Józefinie; postaci literackich jak bohaterka fantazji i powieści Pierre'a Loti - haremka Aziyade, z rozmachem kreśli szkice historycznych epok: Turcję za czasów Imperium Osmańskiego czy Rosję za panowania Romanowów; czy konkretne sceny, na przykład scenę polowania na tygrysa w epoce Wiktoriańskiej. Ba! Namalował nawet olfaktoryczny portret swojego ulubionego wierzchowca, o imieniu Equistrius!

Bardziej niż sam pomysł uczynienia konia muzą dla perfum zaskoczyła mnie koncepcja podczepienia pod tego konia dodatkowej ideologii i zadedykowanie końskiej kompozycji mieszkańcom starożytnego Rzymu. Czy tylko ja nie mogę opędzić się od skojarzenia, że w sumie dobrze się składa, iż Corticchiato nie może mianować swego ulubieńca senatorem? ^^

 

Wracając do tematu przewodniego.

Najnowsza propozycja Parfum d'Empire jest zaproszeniem w podróż sentymentalną.
Zapachem Azemour - Les Orangers wraca Corticchiato do krainy swego dzieciństwa, do Maroko. Opowiada nam o pomarańczowych gajach wokół pięknego, starego miasta Azemour, w którym spędził pierwsze lata swojego życia, o bogatej kulturze i wielowiekowej tradycji mieszającej się ze współczesnością i o tym, jak piękny jest świat odbity w naszych wspomnieniach.

Trudne dzieciństwo

 

Otwarcie nie pozostawia wątpliwości ani co do autora kompozycji (elektryczne cytryny natychmiast kojarzą się z Iskandrem), ani co do jego intencji. Zapach jest świeży, jasny, przenikliwy jak powietrze po deszczu. Energetyczny jak dzieciństwo, ostry jak afrykańskie słońce. I to nie do końca jest zaleta.

Trudne, kwaśne, stężone do poziomu kojarzącego się z chemią gospodarczą cytrusy tną rzeczywistość na małe, ostre strzępy. Akord ten jest dla mnie nieprzyjemny i trudny. Na szczęście dość szybko pojawiają się kolejne nuty: wciąż ekspansywny, lecz zarazem łagodniejszy olejek neroli i miękki, na tym tle wręcz kremowy aromat kwiatu pomarańczy. 

Dalej jest rześko i "mocno", ale człowiek przestaje mieć gęsią skórkę.

 

Przyprawy i słodkie pomarańcze pojawiają się dopiero po chwili i niestety nie są tak mocne i głębokie, by zrównoważyć wstrząsająco cytrusowe otwarcie. Czekałam na eteryczny pieprz, czekałam na popielisty kmin, miałam nadzieję na pylisty, ostry cynamon. Na coś, co przyćmi blask cytrusowych szperaczy wdzierających się w moje przodomózgowie.

Tymczasem to, co nadciąga jest brzydkie jak Buka. Jednolita, gładka masa nut przyprawowych i kwiatowych. Bez konturu, bez połysku... Bez sensu.
Zamiast uzupełnić kompozycję, zamiast zmienić jasne nuty otwarcia w świetliste arabeski na mocnym, orientalnym sercu zapachu Corticchiato funduje nam kolejny akord zbyt toporny, by wsłuchiwanie się w niego stało się przyjemnością.

 

Z czasem cytrusy wycofują się, w końcu zanikają. Buka przysypia, gdzieś na zapachowym horyzoncie pojawia się naprawdę interesująca baza. Charakterystyczne, nieco słodkie, nieco mdłe aromaty chenny i siana uzupełnione jasnym, suchym akordem drzewnym - to chyba najciekawsza cześć tej opowieści. 

Niestety, zapach jest tak delikatny, tak transparentny, że ogłuszona kończącym się właśnie przemarszem słoni odbieram raczej jako powidok po zapachu i przyznaję, nie jestem w stanie docenić tak, jak powinnam. 

Trochę szkoda, bo pomysł z połączeniem henny i siana jest ciekawy i dobrze wykorzystany mógłby stać się kanwą zapachu szalenie oryginalnego.

 

Nie potrafię oprzeć się wrażeniu, że zapachy lekkie, cytrusowe to nie jest coś, co wychodzi Coirticchiato szczególnie dobrze. Kompozycje z założenia ciężkie, mocne, zawiesiste zwykle przystają do idei, brzmią tak, jak powinny: ciężko, mocno i zawiesiście. Kompozycje lżejsze... Nie są lżejsze. Często ocierają się o karykaturę.

Może nie mnie oceniać, ale czasem odnoszę wrażenie, że Corticchiato brak nie tylko subtelności i wyczucia, ale też po prostu... węchu. Jego zapachy walą na odlew, bez pardonu. I czasem to daje efekt ciekawy, czasem fascynujący, a czasem... Czasem, kiedy trzeba byłoby zabawić się w wirtuoza, delikatnie musnąć zmysły zapachem; zamiast snopem światła operować półcieniem - wtedy okazuje się, że Corticchiato półcieni nie widzi. Albo przynajmniej nie jest w stanie ich namalować.

Może jestem niesprawiedliwa. Może to moja chemia psuje pracę Twórcy. Może nie rozumiem koncepcji? Może to tak miało być i jest Azemour Les Orangers metaforą dzieciństwa, w którym dzikość młodzieńczych pasji łączy się z nudną zasadniczością dorosłych i tak naturalnym, że aż niedostrzegalnym poczuciem bezpieczeństwa. A wszystko to właśnie celowo jest krzykliwe i nieporadne zarazem. Jak dziecko...
Staram się zrozumieć, wyciągnąć coś z tego zapachu. Ale największe nawet starania nie wpływają na to, ze Marokańskie Pomarańczowe Gaje nosi mi się.... Nieprzyjemnie. I już.

Data powstania: 2011
Twórca: Marc-Antoine Corticchiato

Nuty głowy: pomarańcza, klementynka, tangerynka, grejpfrut, cytryna, kolendra, kmin, czarny pieprz, różowy pieprz, galbanum
Nuty serca: neroli, geranium, czarna porzeczka, kwiat pomarańczy, róża, absolut pomarańczowy
Nuty bazy: siano, mech dębowy, henna

* Pierwsza ilustracja - reklamowa. Świetna!
** Druga: obraz Abdellaha Ouchagour "Azemour". Do nabycia tu: KLIK 
*** Cytryny pobrane z www.desktopwallpaperhd.com 
**** Obraz "Apes In the Orange Grove" autorstwa Henri'ego Rousseau udostępnia galeria 1st Art Club KLIK
***** Pierwsza Buka autorstwa Punakylkirastas. Galeria KLIK 
****** Druga Buka znaleziona na stronie Weź Się Tato KLIK