Podróż w przeszłość z Acqua di Firenze Il Profumo del Arte

Dziś na SoS marka egzotyczna, nawet jak na to miejsce: taka, której nie ma w bazach Fragrantiki ani Basenotes i której profil na facebooku ma 17 (słownie siedemnaście) polubień. Za to opis sztandarowego i jedynego na razie zapachu marki zwiastuje "matkę nowoczesnych perfum", "pierwsze, oryginalne arcydzieło florenckiego perfumiarstwa", "pięć wieków elegancji i piękna zaklęte w formule ośmiu kwiatów", "harmonijną syntezę perfum i sztuki" i sięga głęboko w historię - w czasy gdy we Florencji rodził się renesans. 

Nawiązania do historii Miasta Kwiatów w opisie perfum brzmią pięknie i zajmująco, ale wynika z nich jedno tylko: renesans to epoka, a której we Florencji zaczęto tworzyć perfumy stanowiące spuściznę, na której opiera się współczesne perfumiarstwo. W sumie prawda. Choć wielce niekompletna. :)

Zapach opisywany jako Il Profumo del Arte - Perfumy Sztuki skusił mnie jednak nie (dość dętą) opowieścią i nie ośmioma kwiatami w sercu, lecz... kadzidłem i mirrą w nutach głowy.

Florencka nostalgia

Pierwsze nuty Acqua di Firenze nie są wcale tak klasyczne, jak się spodziewałam. Wyraźne nuty żywiczne, wyciszone, nieekspansywne akcenty cytrusowe i dość nowoczesna, niebanalna nuta zamszowo - piżmowa tworzą akord spokojny, lecz zarazem naprawdę interesujący.

Serce złożone z aromatu ośmiu kwiatów, które budziło moją ciekawość, ale i obawy okazało się nadspodziewanie stonowane. Starannie wyważony balans nut składowych, wyraźny cień kadzidlanego otwarcia i nadciągająca wcześnie i z pełnym gracji dostojeństwem paczulowo - piżmowa baza sprawiają, że na żadnym z etapów nie można Acqua di Firenze nazwać perfumami po prostu kwiatowymi. Ba! Mimo wyraźnie wyczuwalnych aromatów kwiatowych w ogóle nie użyłabym tego określenia. To kadzidlano - kwiatowo - piżmowo - paczulowo - ambrowa mozaika złożona z wyczuciem i umiarem godnym mistrza. Albo przynajmniej bardzo dobrego rzemieślnika, który doskonale wie, jak unikać kantów i dysonansów.

Jest w tym łagodnym, rychło kwiatowym sercem przełamanym zapachu jakiś nietypowy retro sznyt. Coś, co osadza szemraną przez Florencką Wodę opowieść w historycznych dekoracjach: w półmroku starych florenckich domów o drewnianych podłogach i bielonych ścianach, w otoczeniu rzeźbionych w grubych kłodach mebli i przywiezionych zza morza gobelinów o zgaszonych słońcem barwach.

 

Zapach jest stonowany, blady. Nie porywa, nie zapiera tchu w piersi, nie wybucha pod powiekami feerią barw i emocji. Noszony globalnie zbyt łatwo pozwala o sobie zapomnieć. A jednak, kiedy przypomnę sobie o nim, kiedy poświęcę mu chwilę i oddech - muska zmysły łagodnie i z zadumą, jak wydobyta z kufra prababci batystowa chusteczka, jak wachlarz z piór znaleziony w starej komodzie, jak zdjęcie w sepii, na którym damy i kawalerowie przyjmują wystudiowane, starannie przemyślane pozy i stwarzają pozór, że obce są im ludzkie przywary, a ich przewód pokarmowy ma tylko początek. 

Albo jak bukiet wyschniętych kwiatów, którym czas skradł miękkość i barwę, lecz nie zabrał mocy przywracania wspomnień...

Nuty zapachowe:

Nuty głowy: cytryna, arcydzięgiel ogrodowy, kadzidło, mirra

Nuty serca: irys florencki, róża, lawenda, hiacynt, mimoza, narcyz, konwalia, jaśmin

Nuty bazy: wetiwer, paczula, nasiona piżmianu, piżmo

Trwałość: do 14 godzin bardzo umiarkowanej projekcji

Źródła ilustracji:

• Pierwszych dwóch obrazów nikomu chyba przedstawiać nie trzeba. Ich autorem jest Jan Vermeer van Delft i są to kolejno: "Dziewczyna czytająca list" i "Ważąca perły". I owszem - wiem, że Vermeer nie był Florentczykiem. :)
• Ostatni, trzeci obraz to piękny hołd dla mistrza złożony przez malarkę Joan Butler Gore. Strona autorska: joanbutlergorepaintings.com.