Nordic Noir i światła wielkiego miasta - Scandinavian Crime LM Parfums

Laurent Mazzone lubi programować naszą wyobraźnię. Wybiera dla swych perfum nazwy, wywołujące w mózgu efekt, opisywany przez Roberta Cialdiniego jako "Klik - wrrrr!". Nie ma się co oszukiwać - nazwy takie, jak Malefic Tattoo, Sensual & Decadent, Army Of Lovers czy obrazowe Cicatrices muszą wpływać na odbiór perfum. I nie jest to wada - tak jak nie jest wadą tekst towarzyszący melodii.

Tym razem rozpylając perfumy na skórę oczekiwałam nastroju mrocznych opowieści Jo Nesbø i Stiega Larssona, podnoszącej włoski na karku tajemniczości rodem z prozy Henninga Mankella, niepokojącej niejednoznaczności historii snutych przez Camillę Lackberg.

...Nie ryzykować, że zakochując się w sobie
zniszczą swój związek.*

Pierwszy rozdział opowieści: pozornie chłodno, z dystansem nakreślone sylwetki. Bohaterowie introwertyczni, wyciszeni, skąpani w świetle wielkiego miasta.

On - konkretny, oschły, skupiony na celu. Precyzyjnymi, ostrymi jak skalpel zdaniami tnący rzeczywistość na cienkie plastry. Przejrzyste nieomal, fragmentaryczne, wyblakłe jak stare fotografie.

Nuta czarnego pieprzu - sama w sobie jasna raczej, niż mroczna; eteryczna i świetlista u szczytu spektrum - tu dodatkowo rozświetlona chłodnym jak blask jarzeniówki imbirem i kardamonem w barwie sepii.

Ona - milcząca, oszczędna w ruchach, o spojrzeniu twardym jak nefryt. Zdaje się wiedzieć więcej i rozumieć bardziej; jednak ponieważ nie czuje potrzeby dzielenia się wrażeniami i spostrzeżeniami - możemy się tego tylko domyślać.

Sucha paczula. Liście o wyraźnie zaznaczonych nerwach. W złożeniu z pieprznym otwarciem wręcz czarne.

W drugim akcie widzimy ich razem.

On - Pan P. Ziemista cera; zielony, kardamonowy T-shirt; pierwsze pasemka siwizny w ciemnej czuprynie.

Ona - Pani P. Zbieżność nazwisk przypadkowa. Twarz w kolorze białego sandałowca, wysokie kości policzkowe, obgryzione paznokcie. Skórzana kurtka w agarowej czerni; rękawy za długie, wypchane kieszenie.

Siedzą przy drewnianym stole bez serwety, piją słabą herbatę bez smaku. Pomiędzy nimi plik zdjęć i napięcie.

A potem stanie się to, co stać się musiało... Żeby książka stała się bestsellerem, żeby perfumy ułożyły się na skórze i żeby życie miało sens.

Pojawia się syntetyczny, podprawiony labdanum akord ambrowy. Porozumienie dusz. I porozumienie ciał. Bez miłości - przynajmniej tak się obojgu wydaje.

Blade, piżmowe sylwetki w świetle poranka. Dym z papierosa pełznący po zmiętej pościeli jak smuga kadzidła, którego bóg nie przyjął. Nerwowe zapewnienia, że to tylko wypadek przy pracy - bez skutków i bez ciągu dalszego. 

Dopiero podczas niezgrabnego, pełnego skrępowania uścisku na pożegnanie pojawia się wanilia. Spleciona z kadzidłem brzmi niespożywczo, twardo, chłodno - jednak to właśnie to złożenie ostatecznie pointuje opowieść. Wiemy już, że mimo kryminalnej zagadki i intrygi poprowadzonej planowo i konsekwentnie - tak naprawdę jest to opowieść o miłości. Miłości, wypartej, racjonalizowanej, przeżywanej ze skrępowaniem. Miłości, która nie powinna i nie miała prawa się zdarzyć. Ale się zdarzyła.

Data powstania: 2015
Projekcja: dobra, ale jak na ekstrakt perfum... niedobra
Trwałość: ponad 8 godzin, ale przy umiarkowanej projekcji

Nuty zapachowe:
Nuty głowy: czarny pieprz, kardamon, imbir, kolendra
Nuty serca: paczula, sandałowiec, oud
Nuty bazy: ambra, piżmo, kadzidło, labdanum, wanilia

Zdjęcia do tekstu pochodzą z bazującego na prozie Stiega Larssona filmu "Dziewczyna z tatuażem" w reżyserii Davida Finchera.

*Cytat stanowiący tytuł recenzji tematycznie: z "Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet" Stiega Larssona.