Czterej czołgiści i żwir – Tank Battle Lush

Z chrapką na Tank Battle zmagam się od wielu miesięcy. Z powodu nazwy, oczywiście. Ta recenzja ma ułatwić mi ostateczne podjęcie decyzji, czy chcę flaszkę, czy nie chcę flaszki.

Niech pancerni bogowie mają mnie w swej pancernej opiece!

Po pierwsze: Tank Battle brudzi.

Na jasnej skórze zostawia wyraźny, trwały ślad. Działania na jasne ciuchy nie badałam, ale ściereczka kontrolna kolor trzyma od kilku dni. Czołgiście pewnie by nie przeszkadzało – szczególnie czołgiście w kamo, ale jakby ktoś z Was nie był czołgistą… to nie polecam do białej koszuli. 😏

Pierwszy Czołgista

Pierwszy Czołgista żuje gumę. Owocową.

Drugi Czołgista

Drugi Czołgista w wolnych chwilach uprawia ogródek i hoduje w nim kwiatki i buraki. A że jest jesień, to kwiatki nie kwitną za bardzo, ale za to buraki udały się wybornie.

Guma jest różowa, buraki są czerwone (czyli lekko fioletowe), a Czołgista jest w kamo. Więc mu nie przeszkadzają plamy. Ani z ziemi, ani z perfum.

Trzeci Czołgista

Trzeci Czołgista wrócił z poligonu. Na poligonie nie jeździł czołgiem tylko czołgał się bez czołgu. Po ziemi też, ale głównie po żwirze – takim hutniczym, eterycznym i… no powiedzmy aromatycznym, ale wiecie, jak to jest z aromatem żwiru. Jest troszkę niszowy. 😁

Czwarty Czołgista

To tak naprawdę ciągle Trzeci, tylko po służbie.
Zbyt złachany, żeby zmienić ciuchy – siedzi na świeżo malowanej ławce, żuje goździki i rozgryza eukaliptusowe karmelki. Być może po to, żeby zamaskować zapach mentolowego tytoniu. A może ciągle czuję eteryczny żwir?

Dla porządku: nie sugeruję, że pan Czołgista jadł żwir. Choć jakby się zastanowić, to… to wcale nie musi być pan, a ten żwir… ten żwir… 😏 Nie, to na pewno karmelki.

Wraca Drugi Czołgista z koszykiem pełnym cebulek irysów. Albo krokusów. Albo co tam się wykopuje jesienią (i tym razem nie chodzi o buraki).

Pięknie niejednoznaczny blend dyskretnej kwiatowości i niedyskretnej ziemistości miesza się z zapachem przeczołganych po żwirze karmelków, kiedy Drugi Czołgista i Trzeci Czołgista przysiadają wspólnie na ławeczce.

Ławeczka się trochę klei do du… do ubrania, siedzą więc na oparciu z buciorami na siedzeniu. Buciory są ciężkie, skórzane, brązowe i – pod warstwą ziemi i brudu – starannie wypastowane. Ponieważ żołnierz musi mieć staranie wypastowane buty, nawet jeśli to staranne pastowanie nie rzuca się w oczy z powodu pokrywających to staranne pastowanie wspomnień poligonu.

Piąty Czołgista

Piaty Czołgista jest, oczywiście, realnie Czwartym Czołgistą, ale nie wie o tym, bo przydział ma na piątego.

Tata Czołgisty był szewcem, syn nie może więc przeoczyć wspomnień poligonu pokrywających starannie pastowane butów kolegów.

Piąty Czołgista nie był dziś na ćwiczeniach, znajduje więc wolę i energię, która pozwala mu nastraszyć przekonać kolegów o konieczności doprowadzenia się do porządku przed wieczornym apelem.

Siedzą więc w ciepłym baraku, otuleni szorstkimi kocami w kolorze khaki i wcierają żywiczną labdanumową pastę w skórzane buty. Pogryzają przysłane z domu kakaowe ciasto i nie przeszkadza im ani to, że jest mało słodkie, ani to, że się przypaliło.

Zapada zmierzch, jest cicho i ciepło.

A ja jednak chcę flaszkę, ale nie wiem, czy uniosę całą setę… Ktoś chce odlewkę?

Wśród komentujących rozlosuję solidną odlewę i wyślę na swój koszt, kiedy dojdzie mój flakon. Czołgista gratis. 😉

Data premiery: 2016
Koncentracja: ponoć perfume
Projekcja: pancerna
Trwałość: dobowa

Nuty zapachowe:
paczula, piżmowe labdanum (choć moim zdaniem ono jest bardziej ambrowe), świeża farba