Josef Statkus Eau de Parfum

Beata wywołała mnie do odpowiedzi i oto jestem.

Niestety, obawiam się, że nie będzie to odpowiedź, na jaką miałaś nadzieję, albowiem zaprawdę powiadam Ci, nie zdobył mojego serca Piękny Józek.

Tak sobie dumam, że chyba jako ostatnia z ostatnich napiszę słów parę o tym zapachu, bo każdy niemal perfumoholik już to zrobił. A mnie się jakoś zupełnie nie chciało…

Juozelli – Ostatni Kastrat

Historię Pięknego Józka bezwzględnie należy zacząć opowiadać od początku. Nie od środka, nie od końca, lecz od początku właśnie, bo ów początek to dziwowisko, jakiego dalej już nie będzie.

Otóż początek tej pachnącej opowieści to wcale nie kadzidło, lecz przyprawy i zioła. Gorzkie, apteczne, z lekarstwianą nutą wydobywającą z mroków mej niepamięci pewien super hiper tonik „z tysiąca ziół”, który moja mama uważała za panaceum na wszystkie choroby ciała, duszy i okolic. Pamiętam doskonale zapach tego płynu w przezroczystej buteleczce z zieloną etykietką, albowiem natarta zostałam nim wielokrotnie, mimo protestów.

Po pierwszym, leczniczym powiewie pojawia się typowy (typowy na mojej skórze) efekt połączenia jaśminu z paczulą – nuta słodkiej stęchlizny.

Ale nic to, bo oto nadchodzi… Kadzidło.

Kadzidło?!

Coś, co mogłabym nazwać oględnie nutą chłodnego kadzidła katedralnego gdyby nie fakt, że to nie jest żadne kadzidło tylko osławiona avignońska mokra szmata, której paradoksalnie w Avignon nie czuję wcale, zaś tu właśnie zaśpiewała pełnym, szmacim głosem.

Mydło – kadzidło jeszcze zniosę, ale tego ci już, Józek, naprawdę nie daruję: wywleczenia z kadzidła ściery, której wcześniej nie było.

Te początkowe zawirowania akcji nie trwają na szczęście długo i po kwadransie nasz niesforny bohater zaczyna stawać się już dokładnie tym, kim być powinien i kim zostanie do końca: Pięknym Józkiem.

Josef Statkus edp, zwany z litewska Juozasem Statkeviciusem to wystygłe bardziej, niż chłodne, kwiatowe kadzidło na bezpiecznej drzewno-ambrowo-piżmowej bazie. Dodatek kolendry, wbrew moim oczekiwaniom, nie dodaje mu charakteru, lecz uszczelnia kompozycję, czyni ją jeszcze bardziej krągłą, akuratną.

Bo kadzidlany Józef to typ asekuranta gotowego każdemu pokazać miłą twarz, z wszystkimi się zgodzić i w każdej sytuacji wyglądać „właściwie”.

Chce być jednocześnie kadzidlany, a więc charakterny, ale i ułożony jak najprzyzwoiciej. Ma ambicje czaić się w olfaktorycznym półmroku, ale jednak wychyla się z niego, bo przecież w ciemności nie widać jak świetnie skrojony ma fraczek. Chciałby kusić, wdzięczyć się i czarować, ale skraść całusa się nie zdecyduje, bo a nuż cylinder spadnie. Ani on pogodny, ani zadumany, ani czarujący, ani wyniosły, ani kobiecy, ani męski.

Można by twierdzić, że Statkeviciusowi udało się stworzyć kadzidło eleganckie, ale czy nie brzmi to trochę jak oksymoron? Bo mnie się wydaje, że kadzidła w Pięknym Józefie jest w sam raz tyle, żeby człowiek o tradycyjnym guście uznał zapach za dziwaczny, a spragniony dziwadełka wielbiciel niszowców poczuł się rozczarowany.

W rezultacie powstał nam swego rodzaju antyfenomen – kadzidło asekuranckie, wyważone, słodko-gorzkie, bez wyraźnego charakteru, po prostu „bez jaj”.

Taki Juozelli – Ostatni Kastrat.

Niby brzmienie piękne, ton czysty, technika nienaganna… Ale jakoś nie podnieca.

Trwały nieziemsko, ale przecież mężczyznę poznaje się po tym, jakkończy, a nie jak długo kończy…

Rok powstania: 2006

Twórca: Fabrice Pellegrin

Nuty: jaśmin, paczula, kolendra, kadzidło, ambra, drewno kaszmirowe, wanilia, benzoes, piżmo

Ilustracje do tekstu:

1. Kadr z filmu „Farinelli: ostatni kastrat” Gerarda Corbiau

2. Carlo Brosch „ Kastrat Farinelli”

3. Carlo Brosch „Farinelli”