Comme des Garcons Series 7 Sweet – Nomad Tea

Niewiele zapachów sprawiło mi w życiu taką niespodziankę.

Nomad Tea poznałam dość dawno temu – za czasów krakowskiej Guerrilli, do której swego czasu zaprowadziła mnie Pani ponosząca odpowiedzialność za moje perfumeryjne narowy (znana na forum O Perfumach jako JoP). Była to znamienna wizyta – poznałam wówczas większość oferty Comme des Garcons, a sklep opuściłam z łupem w postaci czterech flakonów w wielkim, czarnym worze na śmieci. Ciekawe, czy ktoś zgadnie, jakie to były flaszki? 🙂

Pośród całego bogactwa oferty zapachowej CdG obwąchałam równieeż bardzo dokładnie serię Sweet i, ku mojemu ogromnemu zdziwieniu, najbardziej spodobała mi się nie Woodcoffee, lecz właśnie Nomad Tea. A przecież jestem kawoszem namiętnym i nie znającym umiaru.

Jakiś czas po tych pobieżnych testach zdobyłam próbkę, którą nosiłam na nadgarstku kilkukrotnie i zawsze z ukontentowaniem.
Kompozycja tworzyła niezwykły, urzekający melanż nut świeżych i dymnych z naturalną, nienachalną słodyczą. Świeże, przenikliwe aromaty dzikiej mięty i geranium łagodzi wyraźna, niszowo urodziwa woń podwędzanej birmańskiej herbaty oraz ciemniejące sukcesywnie nuty dymne. Towarzyszy temu niezwykłemu zestawowi woni słodycz przypominająca wąchaną z oddali watę cukrową – nieodparcie pociągająca i zupełnie w tym zestawieniu nieuciążliwa.
Brak wanilii, ambry i innych standardowych ocieplaczy i wypełniaczy zapachu sprawia, że mimo słodyczy i spożywczych konotacji jest Nomad Tea kompozycją surową i prostą.

Zaprogramowany nazwą mózg podświadomie tworzy analogie między treścią, czyli zapachem, a „tytułem utworu” i przyznaję, tym razem nie wymaga to wielkiego wysiłku. Wystarczy zbliżyć nos do skóry i przymknąć oczy. Szerokie, trawiaste równiny i skaliste szcztyty na horyzoncie wizualizują się w wyobraźni niemal natychmiast. Jasne jurty za plecami, stada puszystych jaków w oddali i kubek letniej, doprawionej miętą herbaty z mlekiem w dłoni dopełniają obrazu.

Tak mieszczuchy wyobrażają sobie życie nomadów. Sielanka.

Przyznaję, że zauroczył mnie ten zapach na tyle, że w końcu, po latach przyszedł czas na odlewkę (na cały flakon zachwytu jednak nie starczyło).
I teraz czas na wytłumaczenie się z pierwszego zdania. Otóż użyta „globalnie”, czyli jako jedyny i całościowo otulający zapach Nomad Tea jest… Nijaka. Nieładna po prostu.

Jej prostota przestaje cieszyć; brak klasycznej bazy sprawia, ze nos szuka oparcia, tła dla obrazka; intrygujący jako ciekawostka zapach wędzonej herbaty zaczyna być uciążliwy; świeża słodycz zamiast orzeźwiać drażni. Dwa razy próbowałam odziać się w Herbatkę Nomadów i dwa razy żałowałam próby.
Czułam się… Niedoperfumowana.

Jednak koczownicze życie nie dla mnie. Jakiś okazyjny wypad, folklor dla turystów, krótka ekskursja, test nadgarstkowy – owszem, chętnie. Ale kompletny zestaw: nocleg pod szorstką derką, brak wody do mycia, piach w jedzeniu i herbacie plus dojenie niepranych jaków… Yyy… Dziękuję, postoję.

Data powstania: 2005

Nuty zapachowe:
nuty głowy: dzika mięta, bylica
Nuty serca: birmańska zielona herbata, liście geranium
Nuty bazy: biały cukier, dymne nuty drzewne

* Zdjęcia z rodzinnego archiwum