Micallef

. Ależ ja mam nosa! I niech nikt mi nie mówi, że mam niszowy gust, bo okazuje się, że gust mam całkiem normalny, żeby nie rzec, że pop. Podczas mojej ostatniej bytności w Quality dokonałam krótkiego przeglądu nowości i uwagę moją zwrócił Emir Goeffreya Nejmana. Poprosiłam o próbkę, więc recenzja lada dzień. Tymczasem okazuje się,

. Ta recenzja powinna nosić żartobliwy tytuł: jeśli chcesz, żeby coś zostało zrobione dobrze – zrób to sam A czemu? Ano wysłałam swojego Miłego do Quality po trzy próbki. Z listą. Wrócił z torbą makulatury: katalogi sztuk dwie (nie wiem po co), spora firmowa torebka (też nie wiem po co) i trzy próbki zagubione w

. Dziś urodzinowo postanowiłam wrzucić coś pięknego. I nie mam na myśli recenzji wcale, tylko zapach. Przedstawiam dziś Państwu paczulową Miss World. Przynajmniej wedle oceny jednoosobowego jury szarogęszącego się na tym blogu. 😉 Micallefowskie Patchouli jest w otwarciu orzechowe. Orzechowe pięknie, chrupiąco i tłusto jednocześnie. Słodkie białym miąższem, wytrawne goryczką nieprzeschniętych, ślizgających się w palcach

Zdaję sobie sprawę z tego, że zapachy z motywem przewodnim drewna agarowego mogą zdawać się dziwaczne. Rozumiem, że można ich nie lubić i, prawdę mówiąc, jako zimnokrwistej europejce łatwiej mi przyjąć do wiadomości rezerwę, z jaką spotykają się agarowce wśród znanych mi osób mających okazję je wąchać, niż powszechne wśród mieszkańców szeroko pojętego orientu upodobanie

Trwaj chwilo, jesteś piękna!* Verweile Augenblick! Du bist so schön!* Opisując ten zapach muszę posłużyć się obrazem, skrótem. Jakoś nie mam serca rozbierać go na kawałki, prześwietlać i analizować. Wybaczcie. Pierwszy moment, pierwsza twarz, jaką ukazuje nam Gaiac to drewno. Po prostu. Zakładam, że to rzeczywiście gwajak, choć mnie ten otwierający akord przypomina raczej zapach