Olivier Durbano Amethyst

Amethyst nie cieszy się dobrą opinią. Zwykle rozczarowuje. Myślę, że głównie przez kontrast ze swymi kadzidlanymi braćmi: Rock Crystal i Black Tourmaline. No cóż… to rzeczywiście zapach z innej bajki. Nie wiem, czy zaryzykuję twierdzenie, że równie piękny, ale z pewnością odważę się powiedzieć, że urody mu nie brakuje. Może nie powala na kolana, nie zapiera tchu w piersi, ale przecież to nie jedyna metoda robienia wrażenia na ludziach. Czyż nie?
Opowiem więc dziś o tym, jak go widzi taki zapachowy dziwak jak ja.

Wyobraźcie sobie dużą kiść krągłych winogron. Nie białych, nadmiernie słodkich, nie małych, ciemnych, lecz tych najbardziej bogatych, pysznych, barokowych wręcz czerwono-fioletowych owoców pokrytych aksamitnym nalotem. Te winogrona układamy na moment na świeżo zmielonym pieprzu, a potem zawieszamy na cienkiej, okorowanej gałązce i wsuwamy w smugę jasnego, chłodnego jak muślin dymu snującego się nad najbardziej rozpustnym paleniskiem świata: bo dym ów nie jest dymem z płonących polan czy szczap drewna, lecz dymem żarzących się powoli kosztowności. Na misternie kutym ruszcie tlą się szkatułki z palisandru, sandałowca i drewna jaśminu wypełnione cenną żywicą, ambrą i suchymi płatkami kwiatów. W żarze, wydając dźwięk jak dalekie dzwonki, pękają flakoniki i puzderka pełne wonności. Skwiercząc marszczą się delikatne owoce i listki malin. A my wąchamy ciemniejące w tym dymie winogrona…

Z czasem winne grono kurczy się, omdlewa, ześlizguje z gałązki, by spocząć w żarze tłumiąc go niemal zupełnie. Znika pieprz, zapach staje się delikatny, słodki, dymny nieco, z delikatnie puszystą ambrową podściółką. Na tym etapie nie ma już kiści winogron, nie ma tlących się kształtów – są perfumy. W perfumeryjny sposób urodziwy zapach z gładko splecionymi nutami irysa i wanilii na tle ambry i cudownie aromatycznego palisandru.

Rozumiem dlaczego Amethyst nie stał się nigdy zapachem tak kultowym jak Rock Crystal. Nie ma w nim ognia, który onieśmiela i pali. Jest lżejszy, świetlisty, mówiąc wprost – bardzej normalny. Zarówno umiarkowana temperatura jak i pełna umiaru słodycz powodują, że jest Amethyst najmniej chyba efekciarskim z durbanowych czworaczków i człowiekowi, który oczekuje kolejnego tytana może się wydawać nijaki. Ja sama po pierwszych testach odłożyłam próbkę zawiedziona i potrzebowałam sporo czasu, by wybaczyć Amethystowi, że nie jest swoim bratem Turmalinem.
Teraz myślę, że warto było poświęcić mu trochę czasu i uwagi. Ale nosić nie będę. Za ładny.

We flakonie podzwaniają trzy oszlifowane na okrągło ametysty z dziurkami umożliwiającymi nawleczenie ich na nitkę lub żyłkę – ukłon w kierunku głównej sfery działalności firmy. I zarazem miły gadget, który sprawia, że skończenie flakonu przestaje być tylko smutnym finałem przyjemniej „znajomości”.
Wypada napisać, że w pozostałych perfumach sygnowanych imieniem Oliviera Durbano również odnajdziemy kamienie wedle nazwy. Korci mnie potraktowanie młotkiem zwłok mojego Turmalina…

Nuty zapachowe:
Nuta głowy: bergamota, pieprz, winogrona, maliny
Nuta serca: kadzidło, palisander, jaśmin, irys
Nuta bazy: ambra roślinna, sandałowiec, piżmo, wanilia