Mark Buxton dla Biehl Parfumkunstwerke

Mark Buxton reprezentowany jest podwójnie. Nie tylko numerem 02, ale także i 03, z czegom rada niezmiernie.

Robi ten pan wrażenie na ludziach zwykle, ja jednak przyznaję z pewnym skrępowaniem, że na mnie dotychczas nie bardzo. Wśród znanych mi jego dzieł nie znalazłam niczego, co by mnie pozbawiło tchu z zachwytu.

Jest Ouarzazate – jedyne perfumy z serii kadzidlanej Comme des Garcons, których nie chcę mieć, są Comme des Garconsy z głównej serii, z których najbliższy mi jest Man2 będący wierną niemal kopią Gucci Pour Homme, jest Vetiver46 Le Labo – bardzo urodziwy, ale również nie odkrywczy, jest wreszcie seria własnych zapachów Buxtona, które też nie zmieniają świata wcale.

Korci mnie wciąż MoslBuddJewChristHinDao (Unifaith) Elternhaus, ale raczej ze względu na nazwę i koncepcję, bo perfumeryjnie spodziewam się kolejnego dobrze poskładanego zapachu, który nie uczyni rewolucji.

A jednak nie odpuściłam testów. Dum spiro, spero.

mb02

Zrelaksowana awangarda.

Bardzo wyrafinowany. Bardzo swobodny.

Bardzo mmm…

Interesujący, rzeczywiście złożony – i to dobrze.

Ale żeby mmmm?

Pierwsze wrażenie to połączenie akordu kwiatowego – nienatrętnego i bardzo „blended” z zielonością dziką nieco, nieco ziołową, ale również… Niechaj będzie – zrelaksowaną. Ładnie, ale szału nie ma.

Na szczęście po chwili niedługiej zza pierwszych nut wychyla się akord żywiczno – drzewny: labdanum, tuż za nim benzoes, sandałowiec, sporo jasnego, „ołówkowego” cedru, odrobina przestrzeni jodłowego balsamu. Na tym tle wciąż pobrzmiewa fiołek nadający kompozycji aksamitnego wykończenia.

I tyle. Trzeciej nuty właściwie nie ma.

Jest płynne przejście od wytrawnych nut żywicznych ułożonych na jasnym drewnie, po drzewność suchą, ledwie tkniętą fiołkiem i labdanum. Do samego końca zapach zachowuje lekkość, nie wygrzewa się zanadto, nie łasi wanilią i nie uwodzi ambrą.

Nie mam tej kompozycji właściwie nic do zarzucenia. Jest bardzo udana i rzeczywiście dokładnie taka, jak w opisie producenta – aż korci człowieka, żeby użyć okresleń: „zrelaksowana”, „swobodna”, wyrafinowana”, „zdystansowana”.

Mnie osobiście przypomina He Wood Dsquared2 – podobny pomysł, podobne nuty, podobna „temperatura” zapachu. Czy to jednak dlatego, że He Wood zachował większą czystość akordu drzewnego, czy przez to, że poznałam go wcześniej i w bardziej sprzyjających okolicznościach (wiosna jednak była znacznie ładniejsza w ubiegłym roku) – zapach duetu Dsquared2 wygrywa w tym porównaniu.

Data powstania: 2007

Twórca: Mark Buxton

Nuty zapachowe:

fiołek, bergamota, magnolia, bazylia, naturalny akord kwiatowy, goździk, liście fiołka, irys, labdanum, sandałowiec, piżmo, balsam jodły, syjamski benzoes

mb03

Ciemna strona mocy.

Frywolny.

I wart każdego grzechu.

Frywolny?!

Mnie przypomina Avignon CdG zmieszany z Gucci Pour Homme (znów!) i Cashmere for Men Fissore. Może rzeczywiście także tym razem rewolucji nie ma, ale podoba mi się ten sposób połączenia typowo sakralnego kadzidła z aromatami dymno – drzewnymi.

Zaczyna się chłodno, przestrzennie: olibanum z dodatkiem paczuli i rumianku. Po chwili zaczynam wyczuwać pieprz, a w dalszej kolejności także piękną mieszankę żywic i łagodne, miękkie nuty drzewne. Zapach nabiera głębi i gęstości. Staje się dymno – ziemny nie tracąc świetlistości frankońskiego kadzidła.

Śladów frywolności nie stwierdzono, choć grzechu może i byłby wart, gdyby nie kiepska trwałość.

Wtulam nos w skórę, a mój umysł maluje obraz:

Jest chłodny poranek. Stajemy w otwartych wrotach kamiennej świątyni. Tak starej, że Dawni Bogowie nigdy jej nie opuścili i wciąż jeszcze czają się w cieniu wykutych w pradawnych świętych głazach kolumn. Tego dnia posadzka cała zarzucona jest świeżymi, krwawiącymi żywicą pniakami i zasypana naniesioną przez drwali ziemią. Na ołtarzu cichy, stareńki kapłan czci Samotnego Boga paląc kadzidło.

Półmrok rozświetlony przesączającymi się przez wąskie okna promieniami słońca i unoszący się w powietrzu zapach wilgotnej ziemi i żywicy sprawiają, że zaczyna nam się wydawać, że staruszek zamiast zanosić modły do rozpartego nad ołtarzem głównego lokatora tęsknie przywołuje zdetronizowanych, wygnanych bogów natury…

I nagle słyszymy szuranie, ciche szepty, oddechy – oto w światło wchodzi Dagda z opuszczoną maczugą i krukiem Morrigan na ramieniu, za nim ze spuszczoną głową podąża zawstydzona Brigid. Matka Bogów Epona unosi dłonie nad kadzielnicą i oto dym zmienia się, ciemnieje. Oprócz chłodnego zapachu olibanum czujemy ciepłe żywice, słodką ambrę, drewno.

Odziany w złote szaty zwycięski, obcy Bóg przygląda się wypędzonym prawowitym opiekunom tej ziemi i milczy. Może odczuwa żal i współczucie? Może myśli o dniu, kiedy on sam zostanie pokonany i będzie musiał odejść w cień? A może tęskni do pełnych ust Tailtiu i dającego szczęście trunku Goibniu?

Nie dowiemy się, bo nowy Bóg nie rozmawia ze Starymi Bogami. A Starzy Bogowie nie wybaczają najeźdźcom.

Po czasie zbyt krótkim, by przypomnieć sobie dawną chwałę (a dla nas zbyt krótkim, by nacieszyć się magicznym zapachem mb03) wizja znika: Dawni Bogowie odchodzą, dym się rozwiewa, Uzurpator zamyka niebieskie oczy… Szkoda, że już koniec.

Data powstania: 2007

Twórca: Mark Buxton

Nuty zapachowe:

rumianek, czerwony pieprz, elemi, labdanum, drewno kaszmirowe, styraks, ambra, kadzidło, sandałowiec, paczula

* Druga ilustracja przedstawia jeden z najpiękniejszych budynków sakralnych, jakie w życiu widziałam – to podziemia katedry w Glasgow

** Trzecia ilustracja: obraz Stephena Reida, który w sieci znaleźć można pod kilkoma różnymi tytułami, ogólnie jednak zawsze chodzi o to samo. „The Druid Warns Maeve About Cuchulain „